BOSWANDELING

BOSWANDELING

Tijdens onze groepsvakantie in Aberfoyle, Schotland hadden we een vrije middag.

Bij de informatiecentrum van Aberfoyle haalden we een kaart met wandelroutes.

We kozen een voor een boswandeling met als hoogtepunt Loch Drunkie.

Anderhalf uur zou de wandeling duren die wij wilden maken.

Alle routes hadden een kleur gekregen, de route die wij hadden uitgekozen was de groene route.

De opdracht was vrij simpel, volg de groene pijltjes. Het eerste gedeelte van de route voerden ons langs huizen, na ongeveer een kwartier liepen we het bos in.

Eenmaal in het bos begon te miezeren, iets wat wel vaker voorkomt in Schotland.

De omgeving was zo verschrikkelijk mooi dat we de miezerregen voor lief namen.

Na drie kwartier kwamen we aan bij Loch Drunkie. We namen even pauze voor een fotosessie.

We vervolgden onze weg, liepen even verkeerd, maar toen hadden we al snel weer de groene pijltjes te pakken. Op een gegeven moment kwam een hele mooie bloem me heel bekend voor, maar ach er zijn wel meer van die mooie bloemen. Ook die boerderij verderop kwam me bekend voor en voordat we het wisten stonden we aan de oever van Loch Drunkie. We hadden een rondje gelopen. Al hadden we geen idee waar we verkeerd gelopen waren. We volgden immers nog steeds de groene pijltjes.

De kaart die we hadden meegekregen was door de miezerregen niet meer duidelijk leesbaar.

De grote vraag was: “Hoe komen we uit het dit bos terug in de bewoonde wereld?”

We waren hopeloos verdwaald in een bos en dan lijken alle bomen sprekend op elkaar.

We bestudeerden de kaart, wat niet meeviel hij was doorweekt. Gelukkig vonden we een route naar de bewoonde wereld, daarvoor moesten we een andere kleur route moesten gaan volgen.

Ditmaal gingen we op zoek naar de gele pijltjes. We vonden de gele pijltjes vrij snel.

Omdat we trek hadden gekregen, hadden we geen oog voor de schitterende omgeving.

We liepen op een heuvel, waar we een adembenemend uitzicht hadden, waar ik zo gezegd helaas geen oog voor had, toen ik auto's voorbij hoorde komen. Ik sprintte als een bezetene de heuvel af en hield een auto staande. We vroegen enigszins buiten adem de weg naar Aberfoyle. Aberfoyle lag drie kilometer verderop. Helaas konden we niet meerijden, ze ging de andere kant op.

Moe kwamen we aan bij het hotel. Een wandeling van anderhalf uur, had ruim vier uur geduurd.

We waren net te laat voor het avondeten. De groep waar we mee reisden zat al aan het voorgerecht. Niet dat het ons iets kon schelen, we waren allang blij terug te zijn in ons hotel. We fristen ons even op en konden onder het hoofdgerecht op verhaal komen.